Miesięczny występ Radical Heights wciąż pokazuje, jak szybko rozwijał się wyścig Battle Royale

Radical Heights zadebiutowało na rynku w 2018 roku, w okresie dynamicznego wzrostu liczby strzelanek battle royale. Boss Key Productions stworzyło je pod koniec istnienia studia, wypuszczając je w ramach programu „X-Treme Early Access” po komercyjnej porażce LawBreakers. Studio, założone przez projektanta Gears of War, Cliffa Bleszinskiego, i współzałożyciela Guerilla Games, Arjana Brussee, przez lata próbowało zdobyć popularność w segmencie strzelanek. LawBreakers nigdy nie znalazło odbiorców, a pozycja Boss Key stała się niepewna.

Rozwój PlayerUnknown's Battlegrounds dał zespołom w branży jasny sygnał, w jakim kierunku zmierzają gracze. Boss Key zareagował szybko, a rezultatem była gra battle royale w stylu retro, osadzona w chaotycznym teleturnieju z lat 80. Gracze wskakiwali na mapę przypominającą siatkę, zbierali ekwipunek i walczyli o to, kto zostanie ostatnim uczestnikiem. Wersja z wczesnym dostępem miała brakujące funkcje i widoczne luki. Postacie kobiece nie były dostępne w momencie premiery, a kilka kluczowych systemów wydawało się tymczasowych. Gra wyglądała jak projekt ścigający się z czasem, a pośpiech przyćmił jej mocniejsze założenia.

Format ten wciąż miał wówczas znaczenie, a Radical Heights wykorzystało ten impet. Strzelaniny były na tyle ostre, że przyciągały uwagę, a oparta na rundach struktura battle royale tworzyła naturalne łuki w każdym meczu. Gra opierała się na dźwięku jako elemencie taktycznym. W pokojach z łupami gracze musieli stać na panelach aktywujących, a głośna muzyka z teleturnieju podawała ich lokalizację. Otwarcie drzwi z nagrodą gwarantowało uwagę pobliskich drużyn i przesuwało rozgrywki w stronę konfrontacji zamiast długich okresów ukrywania się.

Pieniądze funkcjonowały jako trwały zasób, który można było zdeponować w bankomacie i wykorzystać w kolejnych rundach. Nadmuchiwane przynęty dodawały nieprzewidywalności, a rowery BMX oferowały dyskretny sposób poruszania się po mapie. Te detale sugerowały, że pod niedokończoną powierzchownością kryje się bardziej pomysłowa strzelanka. Gracze, którzy nie byli skłonni spojrzeć poza surowy stan, mogli dostrzec strukturę, która z czasem mogła ewoluować w coś wyraźnie określonego.

Czas był jedynym zasobem, którego studio już nie miało. Radical Heights zadebiutowało z mikropłatnościami, pomimo wczesnej formy, a dobre imię dla Boss Key zostało już wyczerpane po LawBreakers. Premiera w ramach wczesnego dostępu wydawała się raczej ostatnią próbą utrzymania się na powierzchni niż ustrukturyzowanym planem rozwoju. Gra nie zyskała popularności. Frekwencja graczy od samego początku była niska, a dynamika gry nigdy nie wzrosła. Miesiąc po debiucie Radical Heights, Boss Key Productions zostało zamknięte.

Spokojny koniec odzwierciedlał, jak szybko nabrała tempa rywalizacja w gatunku battle royale. Fortnite, wciąż na wczesnym etapie swojego błyskawicznego rozwoju, rozwijał się w tempie i na skalę, z którymi niewiele studiów mogło się równać. Apex Legends i Call of Duty: Warzone pokazały później, ile dopracowania i budżetu potrzeba, aby zapewnić sobie długotrwałą obecność w tym gatunku. Radical Heights nie miało tych atutów, a jego pomysły zostały pogrzebane pod warstwą konstrukcyjną, która wymagała miesięcy dopracowywania.

Gra do dziś pozostaje jedynie przypisem. Brakowało jej sławy głośnych klap i zniknęła bez retrospektywnego zainteresowania, które czasem towarzyszy ambitnym porażkom. Jednak jej krótkie życie uchwyciło moment, w którym studia ścigały się w interpretacji nowego formatu, testując nietypowe mechaniki i zagrywki tematyczne, aby wyróżnić się na tle konkurencji. Radical Heights miało wystarczająco dużo charakteru, by zasugerować, czym mogłoby się stać. Dystans między tym potencjałem a rzeczywistością premiery był zbyt duży, by go pokonać.

Przeczytaj także: Zaginiony rozdział Kill Bill Tarantino pojawi się w Fortnite 30 listopada, gdy Epic zaadaptuje Yuki's Revenge, długo omawiany, ale nienakręcony segment, który śledzi losy siostry Gogo Yubariego polującej na Pannę Młodą.