Deadpool VR odnajduje swój głos dzięki szybkiej walce i niefiltrowanemu humorowi

Marvel's Deadpool VR ląduje z jasnym zamiarem: dostarczyć głośną, lekceważącą i w pełni zaangażowaną grę akcji zbudowaną wokół chaosu, jaki Wade Wilson wnosi do każdej sceny. Gra stawia na ruch, widowiskowość i szybkie żarty, a nie na powolną immersję, a rezultatem jest projekt VR, który wykorzystuje prostotę jako napęd. Kierunek ten nadaje tempo całej kampanii i definiuje doświadczenie od pierwszej areny do ostatecznego odblokowania wariantu.

W recenzji Gabriela Mossa na IGN zauważono, że gra traktuje strukturę jako miejsce inscenizacji absurdu, a nie miejsce do pogoni za ugruntowanym realizmem. Spostrzeżenie to oddaje ton kampanii, która opiera się na stałym rytmie scenek, falach tematycznych wrogów i akrobatycznych ruchach, które sprawiają, że biegasz, chwytasz się i improwizujesz. Gra nie goni za wciągającym powolnym spalaniem Half-Life: Alyx. Zmierza w kierunku czegoś bardziej kinetycznego, gdzie VR jest raczej odskocznią niż symulacją. Zwraca również uwagę na kadrowanie reality-show: Mojo wrzuca Deadpoola w międzywymiarowy spektakl, w którym liczba widzów rośnie w czasie rzeczywistym, wypełniając ekran hałaśliwymi komentarzami po każdym spotkaniu.

"Zręcznościowa walka wydaje się bardziej przemyślana niż w większości gier akcji VR". - Gabriel Moss

Ta rama nadaje historii luźny kręgosłup. Deadpool zostaje przeniesiony do domeny Mojo z obietnicą zarobienia dużych pieniędzy, a następnie wyrusza, by schwytać złoczyńców w rozproszonych strefach o tematyce Marvela. Samo założenie nie jest ważne, ale gra nigdy o to nie prosi. Poziomy działają jak wyselekcjonowane place zabaw, każdy ukształtowany wokół komediowego motywu lub wizualnego żartu. Szkoła ninja opiera się na odniesieniach do anime i slangu graczy. Twierdza Omega Red czerpie z radzieckich puent. Nic nie trwa zbyt długo, a większość stref jest zbudowana tak, aby można je było oczyścić w ciągu godziny. Takie tempo utrzymuje stały impet i pasuje do tonu postaci, która spala czwartą ścianę z pewnym rodzajem znudzonej niecierpliwości.

Walka napędza większość atrakcyjności. Rozpoczyna się od podwójnych pistoletów i katan, a następnie popycha cię w kierunku taktyki ruchowej, zanim ustalisz rytm. Bieganie po ścianach, podwójne skoki, kopnięcia, chwyty i szybkie strafy łączą się w pulsującą pętlę, która nagradza wyczucie czasu bardziej niż precyzję. Areny są zaprojektowane z otwartymi pasami i punktami chwytania, dzięki czemu można przeskoczyć przez pomieszczenie, kopnąć osłoniętego wroga w ścianę, przełączyć się na karabin szturmowy, rzucić karabinem w celu natychmiastowego przeładowania i przeciąć następną grupę w jednej nieprzerwanej sekwencji. Gra oczekuje takiej płynności i oskryptowuje areny wokół niej. Styl jest zręcznościowy, ale nie prosty. Czuć różnicę między dobrym wykonaniem a niechlujnym wyczuciem czasu.

Regeneracja Deadpoola dodaje dziwną warstwę strategii. Utrata kończyn, a nawet głowy staje się częścią akcji. Niektóre segmenty wykorzystują to rozczłonkowanie jako gag, inne jako krótkie utrudnienie, a kilka jako całe ustawienie poziomu. Walka z jedną ręką lub kontrolowanie tymczasowo bezgłowego ciała otwiera małe zmiany perspektywy, które działają, ponieważ gra bez wahania angażuje się w absurd. Sekwencja pościgu, która zmusza cię do wspinania się po torze przeszkód przy użyciu tylko pistoletu chwytakowego, znajduje się w przestrzeni między humorem a wyzwaniem mechanicznym.

Broń zapewnia większość różnorodności z chwili na chwilę. Chwytanie broni palnej poległych wrogów sprawia, że spotkania są nieprzewidywalne, niezależnie od tego, czy wylądujesz na pistolecie maszynowym, wyrzutni rakiet, strzelbie, czy czymś dziwnym, jak topór z piłą łańcuchową. Większość broni jest na tyle wyraźna, że skłania cię do różnych wzorców ruchu. Ekwipunek Deadpoola rozszerza się w trakcie kampanii dzięki zakupom Mojo buck, od pistoletów z celownikiem laserowym po katany, które wysuwają się w trakcie zamachu lub bumerang po rzuceniu. Żadne ulepszenie nie wydaje się przesadne lub poza zasięgiem, co pomaga rozłożyć eksperymenty na cały bieg, zamiast oszczędzać je na późny etap gry.

"Broń jest wystarczająco zróżnicowana, aby personalizacja była solidna". - Gabriel Moss

Zachowanie wrogów ma znaną strukturę, ale gra bawi się formułą poprzez projekty specyficzne dla danej strefy. Grunty topnieją pod presją. Nosiciele tarcz zmuszają cię do złamania ich postawy. Ciężkie jednostki w każdym środowisku wymagają wczesnej uwagi. Gore pozostaje przesadzone i kreskówkowe, wpisując się w ton wizualny, a nie próbując naciskać na realizm. Ten wybór pasuje do wyglądu cieniowania komórek, który dobrze wypada w Quest 3 i traci na wierności w Quest 3S. Moss zauważa spadek jakości wizualnej na tańszym modelu, a różnica staje się jeszcze wyraźniejsza podczas zatłoczonych spotkań, w których efekty cząsteczkowe i ruch szybko się kumulują.

"Deadpool VR wygląda znacznie lepiej na Quest 3 niż na Quest 3S". - Gabriel Moss

Najsłabszym punktem gry są walki z bossami. Sekwencje te opierają się na choreografii działań powiązanych z wąskimi podpowiedziami pozycyjnymi. Jeśli przegapisz jakieś miejsce lub pomylisz się z wymaganym ruchem, system może zmusić cię do wyjścia z VR do lobby Quest, całkowicie przerywając tempo. Problem ten wydaje się bardziej niedopatrzeniem technicznym niż decyzją projektową, ale wpływa na tempo na tyle, że wyróżnia się w kampanii, która zwykle płynnie przechodzi od walki do walki.

Powtarzalność jest obsługiwana przez warianty Deadpoola znalezione podczas kampanii. Lady Deadpool, Deadpool Kid i inni zmieniają dialogi i ton bez zmiany mechaniki, a ukryte drzwi powiązane z każdym wariantem dają dostęp do nowych wyzwań, skórek broni, grafik koncepcyjnych i utworów muzycznych. Pomysł sprawdza się, ponieważ obejmuje teatralną stronę postaci, a nie tylko zmienia jej umiejętności. Lady Deadpool zwraca uwagę, że NPC nadal nazywają ją "sir", ponieważ nie wykonano alternatywnych nagrań, zamieniając skrót produkcyjny w meta-żart. Deadpool Kid przekształca swoje kwestie w kowbojskie dialogi, które zmieniają tempo rozmów. Każdy wariant podkreśla luźność historii, zamiast próbować ją rozszerzyć poprzez nowe systemy rozgrywki.

Obsada wnosi kolejną warstwę do tego, jak gra wygląda. Neil Patrick Harris daje Deadpoolowi wystarczająco dużo uszczypliwości i samoświadomości, by udźwignąć długie fragmenty solowego dialogu. Mojo Johna Leguizamo popycha sceny z wyćwiczoną pewnością siebie. Dostarczanie Spirali nie ma tej samej energii, chociaż brak równowagi nie psuje ogólnej prezentacji. Większość linijek trafia w zamierzony ton: energiczny, teatralny i osadzony gdzieś pomiędzy parodią a studium postaci.

Efekty wizualne pozostają stabilne podczas ogólnego ruchu i mniejszych walk. Duże fale, pojazdy lub zatłoczone areny mogą obciążać sprzęt i powodować skoki dźwięku lub brzęczenie, ale problemy te są raczej sporadyczne niż stałe. Oprawa dźwiękowa skłania się ku mocnym efektom i wyraźnym sprzężeniom zwrotnym, dopasowując się do gęstości akcji bez próby tworzenia warstwowego krajobrazu dźwiękowego. Oprawa wizualna pozostaje wyraźna, odważna i czytelna nawet podczas gorączkowych sekwencji.

Ustawienia komfortu pomagają złagodzić wrażenia dla różnych graczy. Obracanie migawki, rolety i zmniejszone drgania ekranu tworzą spokojniejszą linię bazową. Tryb VR Hero usuwa większość ograniczeń, zmieniając grę w coś bliższego prostemu tytułowi akcji. Opcja pominięcia strzelanin w pojazdach pozwala uniknąć najgorszych wyzwalaczy choroby lokomocyjnej. Tryb Kidpool usuwa niektóre wulgaryzmy, ale pozostawia wystarczająco dużo nienaruszonego tonu, aby zachować spójność tożsamości. Ustawienia nie definiują gry na nowo, choć pomagają poszerzyć grono jej odbiorców.

Przerywniki filmowe, których nie można pominąć, powodują tarcia dla graczy goniących za sekretami specyficznymi dla danego wariantu. Powracanie do poziomu oznacza powtarzanie ekspozycji i dialogów bez opcji ich ominięcia, co spowalnia pętlę wariantów. Nie podważa to mocnych stron kampanii, ale sprawia, że powroty są bardziej wymagające niż powinny, szczególnie dla graczy zainteresowanych wyłącznie odblokowywaniem nowych przedmiotów kolekcjonerskich.

"Marvel's Deadpool VR dodaje do rosnącej listy świetnych licencjonowanych gier o superbohaterach, które pomagają udowodnić, że gry VR mogą być czymś więcej niż płytkimi powiązaniami". - Gabriel Moss

Marvel's Deadpool VR znajduje się w wygodnej przestrzeni dla studia próbującego przełożyć głośną postać na VR bez przesady. Priorytetem jest ruch do przodu, elastyczność humoru Deadpoola i wykorzystanie ruchu jako głównej mechaniki. Kampania wcześnie znajduje ton i utrzymuje go w nienaruszonym stanie. Jej wady można zidentyfikować i naprawić, a mocne strony utrzymują się na stałym poziomie przez dziesięć godzin. W Quest 3 gra ma wystarczającą przejrzystość wizualną i energię mechaniczną, aby wznieść się ponad licencjonowaną etykietę.