Recenzja Arc Raiders: Extraction Shooter, który w końcu zrobił to dobrze

Recenzja Arc Raiders: Długo oczekiwana strzelanka wydobywcza od Embark Studios w końcu zapewnia doświadczenie definiujące gatunek, na które czekali gracze. Dzięki precyzyjnej strzelaninie, stałemu napięciu i zaskakująco hojnej pętli progresji, wydaje się, że jest to pierwszy tytuł od lat, który łączy intensywność z polerowaniem - choć jego sztuczna inteligencja wciąż pozostaje jedynym elementem powstrzymującym jego świat przed pełnym zanurzeniem.

Po fali krytyki wymierzonej w recenzje Arc Raiders w głównych mediach, serwis IGN przedstawił swoją ostateczną opinię - wyróżniającą się tonem i precyzją. Dyskusja wokół gry nie ogranicza się do jej mechaniki. Tim Sweeney z Epic Games niedawno wkroczył do walki, broniąc wykorzystania głosów generowanych przez sztuczną inteligencję w Arc Raiders jako "szansy", a nie zagrożenia dla wykonawców.

Na tym tle recenzja IGN autorstwa Travisa Northupa koncentruje się na samej grze - jej ruchu, ryzyku i nagrodzie - jako prawdziwej miary osiągnięć Arc Raiders.

Werdykt Northupa, opublikowany przez IGN, jest podstawą tego artykułu. W swojej szczegółowej recenzji stwierdza on, że Arc Raiders jest "najbardziej wciągającą strzelanką, jaką znalazłem", podkreślając, że nawet po pięćdziesięciu godzinach doświadczenie pozostaje świeże i kompulsywne. Już samo to stwierdzenie nadaje uderzający ton: w gatunku pełnym nierównych wpisów i porzuconych prototypów, ten czuje się żywy. "Po latach obiecujących, ale nierównych prób", pisze, "Arc Raiders wydaje się pierwszą grą, która w pełni wykorzystała potencjał tego gatunku i wyznaczyła dla niego nowy standard".

Struktura Arc Raiders jest od razu znajoma - wpadnij do wrogiej strefy, zbieraj łupy, walcz lub unikaj rywalizujących załóg i wydostań się, zanim śmierć pozbawi cię wszystkiego. Ale tam, gdzie większość strzelanek ekstrakcyjnych zawodzi pod względem tempa lub technicznej finezji, Embark Studios znajduje rzadką równowagę. Broń jest przemyślana. Amunicja jest ograniczona. Czasy przeładowania mocno nadwyrężają nerwy. Walka z dronami sterowanymi przez sztuczną inteligencję i ogromnymi automatami nie jest chaotyczna, ale chirurgiczna, podkreślając wrażliwość tak samo jak siłę ognia. Każde spotkanie może przechylić szalę od triumfu do ruiny w ciągu kilku sekund. Northup zauważa, że nawet małe wymiany zdań pulsują "rozkosznym niepokojem", a gra zmusza graczy do podjęcia decyzji, czy walczyć, ukrywać się, czy też zaryzykować cały swój łup.

Być może bardziej zaskakująca jest społeczność Arc Raiders. Podczas gdy gatunek wydobywczy słynie z wrogości i griefingu, wczesne sesje pokazały nieoczekiwaną uprzejmość wśród graczy. Northup opisuje napotkanie nieznajomych, którzy zdecydowali się współpracować zamiast zabijać - chwile człowieczeństwa w projekcie, który w przeciwnym razie rozwija się na nieufności. "Jestem naprawdę zszokowany tym, jak miła jest większość społeczności" - mówi. Ta uwaga ma znaczenie właśnie dlatego, że jest tak rzadka w tym kontekście. Na razie atmosfera pozostaje optymistyczna, choć historia sugeruje, że taka dobra wola może zanikać wraz z zaostrzaniem się meta i konkurencji.

Poczucie ryzyka gracza pozostaje niezmienne, ale ukłucie straty jest łagodzone przez projekt. W przypadku utraty ekwipunku - czy to z powodu rywali, usterek środowiskowych, czy też własnych błędów - gra oferuje wystarczająco mocne wyposażenie awaryjne, by odzyskać równowagę. Jej ekonomia zachęca do regeneracji, a nie karania: tworzenie, ulepszanie i handel utrzymują tempo gry. Northup twierdzi, że to właśnie odróżnia Arc Raiders od karzących pętli Tarkova czy Hunt: Showdown.

"Niewiarygodnie dobrze zaprojektowana progresja sprawia, że każdy mecz jest okazją do rozwoju" - pisze.

Nawet porażka przyczynia się do postępu, zapewniając, że grind nigdy nie popadnie w daremność.

Pod względem technicznym Arc Raiders trzyma poziom. Zarówno na PC, jak i Xbox Series X, wydajność pozostaje solidna - co jest rzadkim osiągnięciem w przypadku tak gęstej wizualnie gry. Środowiska są uderzające: rozległe strefy ukształtowane przez ruiny, piasek i przemysłowy rozkład. Każda z czterech obecnych map ma swój własny rytm, od zanurzonego echa Dam Battlegrounds po suche zagrożenie Buried City. Każda struktura kryje w sobie szansę lub zasadzkę. Z biegiem czasu pojawia się swojskość, ale eksploracja pozostaje satysfakcjonująca dzięki ukrytym skrytkom, zamkniętym pokojom i sekretom, do których dotarcie wymaga specjalnych kluczy lub wiedzy.

Mimo to świat Embark nie jest płynny. Northup wspomina momenty, w których jego postać została uwięziona w geometrii lub spadła na śmierć przez błąd drabiny - małe techniczne szczeliny, które mają większe znaczenie, gdy każda utracona broń oznacza godziny postępów. Przyznaje jednak, że są one rzadkością, licząc takie momenty "na palcach jednej ręki" w ciągu pięćdziesięciu godzin gry. W przypadku gatunku definiowanego przez stawki, nawet pojedyncze błędy mogą wywołać wściekłość, ale w tym przypadku pozostają wyjątkami od reguły stabilności.

Walka z ludzkimi graczami definiuje górną warstwę napięcia. Mecze PvP poza kolejką solo są szybsze, wredniejsze i mniej wyrozumiałe - gdzie uniki, granaty i wysokiej klasy broń tworzą jedne z najbardziej kinetycznych strzelanin w strzelankach na żywo. Northup podkreśla swoje przywiązanie do konkretnych narzędzi, takich jak LMG Torrente lub granaty Wolfpack, które wysyłają pociski naprowadzające na pole bitwy, przekładając każde zwycięstwo i porażkę na coś dotykowego.

"Może nie ma to mechanicznej ostrości Remnant 2 lub Gears of War", przyznaje, "ale jest o ligę wyżej niż to, co widzieliśmy w grach wydobywczych na żywo".

Sztuczna inteligencja przeciwników w grze, choć imponująca wizualnie i agresywna pod względem liczebności, czasami nie posiada strategicznej inteligencji. Drony, które roją się i oznaczają cele, mogą przerażać na początku, ale ich zachowanie staje się przewidywalne po nauczeniu się wzorców. Większe maszyny mogą zgubić graczy lub utknąć w połowie pościgu. Mimo to, skoordynowane starcia - szczególnie z elitarnymi robotami, takimi jak Królowa - dostarczają takich momentów walki na dużą skalę, jakie gatunek rzadko osiąga. Przekształcają one pustkowia gry w pola bitew pełne ognia i metalicznej furii, nawet jeśli dziwactwa sztucznej inteligencji podcinają immersję.

Progresja pozostaje sercem atrakcyjności Arc Raiders. Powiązane ze sobą systemy - łańcuchy zadań, drzewka PD, rzemiosło, cotygodniowe próby i resetowanie prestiżu - tworzą nakładające się na siebie zachęty, które zmieniają każdą sesję w wymierny rozwój. Northup zauważa, że sama historia ledwo się rejestruje; to, co istnieje, ścieka poprzez dialogi sprzedawców i fragmenty misji, dostarczane w płaskiej kadencji głosów generowanych przez sztuczną inteligencję. Wybór ten, sam w sobie kontrowersyjny, podkreśla napięcie między technologicznymi ambicjami a emocjonalną autentycznością. Postapokaliptyczna sceneria ze zrujnowaną powierzchnią i mechanicznymi najeźdźcami jest obiecująca, ale brakuje jej narracyjnej tekstury, która mogłaby ją podnieść. W recenzji wypełnionej pochwałami, Northup ostro odrzuca historię jako "w zasadzie stratę czasu".

To ograniczenie odnosi się do szerszej dyskusji, którą Sweeney wzniecił na nowo. Dla krytyków głosy AI pozbawiają świat osobowości; dla technologów takich jak Sweeney, wskazują one na przyszłość, w której wydajność może skalować się w nieskończoność bez zastępowania elementu ludzkiego. Jego obrona przedstawiała użycie sztucznej inteligencji nie jako wymazanie, ale wzmocnienie, narzędzie, które może, jak to ujął, "rozszerzyć kreatywne możliwości". Mimo to płaskość, którą Northup słyszy w dialogach NPC w Arc Raiders, jest najwyraźniejszym przykładem tego, jak ta wizja pozostaje niezrealizowana. Pisanie i dostarczanie czują się odłączone - kolejny system, a nie dusza.

To, co udało się osiągnąć Embark Studios, przeważa jednak nad niedociągnięciami. Na rynku zatłoczonym iteracyjnymi strzelankami Arc Raiders pojawia się jako coś zdecydowanego - pewnego siebie bez hałasu, wyważonego bez nijakości. Znajduje rytm w niedostatku, zamieniając każde przeładowanie, każde spotkanie w dramat. Gra nagradza improwizację, cierpliwość i chciwość w równym stopniu. Nie jest rewolucyjna, ale jest tym, czego potrzebował gatunek: standardem, a nie prototypem.