Death Stranding 2 zawiera Usadę Pekorę, ponieważ Kojima ją lubi - tak to działa

Death Stranding 2: On the Beach jest już dostępne, a jeśli dotarłeś wystarczająco daleko w fabule, prawdopodobnie widziałeś coś nieoczekiwanego. Nie jest to kolejna tajemnicza przerywnik filmowy. Nie tylko ukłon w stronę anime czy filmu. To VTuber Usada Pekora - w pełni przedstawiony, udźwiękowiony i zintegrowany z główną linią zadań. I nie, to nie jest jajko wielkanocne typu "mrugnij i nie zauważysz". To prawdziwa, stała obecność w drugiej podróży Sama Portera-Bridgesa.

Hideo Kojima mówi, że powód jest prosty.

"Jeśli coś mi się spodoba, dodam to".

Cytat ten pochodzi z niedawnego wywiadu, w którym wyjaśnił, w jaki sposób Pekora stała się częścią uniwersum Death Stranding. Kojima oglądał jej transmisję z pierwszej gry Death Stranding i spodobało mu się to. Widział w tym zabawę. Widział energię. I jak na prawdziwego Kojimę przystało, nie tylko uchylił rąbka tajemnicy - dał streamerce-królikowi własne miejsce w ponurym, rozpadającym się świecie postapokaliptycznej Ameryki.

Wpływ nie jest mały. Sam może nosić specjalny kapelusz z motywem Pekory, który sprawia, że krzyczy "Peko" podczas sekwencji dostawy. W bezpiecznych pomieszczeniach całe ściany mogą być zajęte przez hiperaktywne, zapętlone wizualizacje Pekory. Jej muzyka. Jej estetyka. To nie jest szum w tle. Staje się częścią pulsu gry.

Taka decyzja brzmi dziwnie, dopóki nie przypomnimy sobie, o kim mówimy. To ten sam reżyser, który w Metal Gear Solid 2 bez ostrzeżenia zmienił grywalną postać z Solid Snake'a na Raidena. Który zmusił cię do zamiany portów kontrolera, by pokonać Psycho Mantisa. Który dodał małpę w pieluszce sprzedającą racje żywnościowe między aktami w MGS4. Kojima nie tylko pozwala na niespodzianki - on je projektuje. Jego znakiem rozpoznawczym jest branie popkultury, absurdu i obsesji mediów i łączenie ich z podstawową mechaniką poważnej gry. To nie dekoracja. To tekstura.

W Death Stranding 2 tekstura ta obejmuje VTuberów.

Usada Pekora jest nie tylko sławna w Internecie. Jest częścią szerszej fali wirtualnych influencerów, którzy zdefiniowali nową generację fandomu. Jest członkinią Hololive, niezwykle popularnej japońskiej agencji VTuber. Od czasu debiutu w 2019 roku zbudowała lojalnych fanów na całym świecie, łącząc szybki chaos, humor czwartej ściany i długie transmisje z gier. Miliony widzów nie tylko oglądają gry, ale także spędzają czas w jej wyselekcjonowanej, chaotycznej cyfrowej postaci.

Boom na VTuber - zwłaszcza podczas pandemii - wypełnił przestrzeń, której tradycyjne media nie mogły. Osobiste, reaktywne treści o niskiej stawce od awatarów, które wydawały się znajome, ale nieziemskie. Dało to fanom nowy rodzaj celebryty, z którym można było wchodzić w interakcje niemal codziennie. Kojima to dostrzegł i jak zawsze zareagował integracją, a nie obserwacją.

"Pomyślałem: 'Fajnie się to ogląda. Rozumiem, dlaczego jest popularna".

W ten sposób Kojima buduje światy. Jeśli znajdzie coś kulturowo potężnego, wprowadza to - nie jako odniesienie, ale jako postać, mechanikę, a nawet warstwę narracyjną. W ten sposób Guillermo del Toro, Léa Seydoux i Nicolas Winding Refn znaleźli się w Death Stranding. To dlatego Metal Gear Solid przeskakiwał od realizmu politycznego do wojskowych spisków klonowania w jednym wywołaniu kodeka. I właśnie w ten sposób Pekora pasuje do Death Stranding 2. Nie tylko dlatego, że jest zabawna, ale dlatego, że reprezentuje to, jak teraz wygląda fandom - interaktywny, animowany, hałaśliwy i dziwnie szczery.

Są też inne najdziwniejsze pomysły Kojimy, które pojawiają się na całej mapie, w tym samotny kapitan łodzi podwodnej z obsesją na punkcie wielorybów i kaznodzieja na autostradzie, który mówi tylko alfabetem Morse'a.

W grach Kojimy zawsze chodziło o przestrzeń między mediami a graczem. Tworzy gry, które sprawiają wrażenie, jakby były świadome tego, że je oglądasz. Właśnie dlatego Pekora pasuje. Ona nie przerywa immersji - ona jest immersją. Streamerka na żywo wrzucona do uniwersum o połączeniach, dostawach i podzielonych społeczeństwach próbujących utrzymać więź na niemożliwych dystansach. To metafora, a nie sztuczka.

Podczas gdy niektórzy gracze mogą uznać, że Kojima jest "znowu Kojimą", ten ruch ma konkretny cel. W Death Stranding 2 chodzi o ewolucję ludzi, systemów i fabuły. Dodanie cyfrowej idolki króliczej dziewczynki z prawdziwego kanału YouTube może wydawać się naciągane. Ale dla Kojimy jest to ten sam rodzaj ryzyka, co nadanie ekipie kamery wagi narracyjnej lub poproszenie Normana Reedusa o noszenie dziecka przez zniszczoną Amerykę.

W tej samej grze Mamoru Oshii z Ghost in the Shell wciela się w kucharza pizzy specjalizującego się w sztukach walki. A człowiek, który grał Jezusa w The Chosen, jest teraz postacią o imieniu Dollman. Role te nie walczą o realizm - pomagają zdefiniować ton. Są one częścią charakterystycznego kolażu tonów, które dostarczają tylko gry Kojimy.

To tak, jakby stworzył tę grę na odwagę, a mimo to udało mu się uczynić ją piękną. Nawiasem mówiąc, w naszej recenzji Death Stranding 2 na PC staramy się uchwycić istotę gry bez grania w nią. Czy to dziwne? To wszystko jest jak Kojima.

Kojima nie skończył z przekraczaniem granic. Mówił o chęci stworzenia gry w kosmosie. I choć Death Stranding 3 może nie być obecnie w przygotowaniu, wspomniał już, że ma plan. Oczywiste jest, że gdy jest czymś podekscytowany - niezależnie od tego, czy jest to film, mem, teoria naukowa czy VTuber - pojawi się to w jego kolejnym kreatywnym projekcie.

W ten sposób Death Stranding 2 kończy się hiperrealistyczną mechaniką dostarczania, filozoficznymi rozważaniami na temat życia i śmierci oraz pastelowowłosą dziewczyną anime tańczącą w rogu twojej kryjówki. To dziwne. Celowe. To Kojima.