Recenzja Absolum: Potężny Beat 'Em Up obciążony roguelite'owym rdzeniem

Absolum, którego premiera wzbudziła wiele ciekawości i dyskusji, łączy w sobie dwa pozornie nieprzystające do siebie gatunki - ustrukturyzowaną precyzję beat'em upów i losowość roguelike'ów. Gra, stworzona przez zespół odpowiedzialny za Streets of Rage 4, obiecuje kinetyczną satysfakcję z łączenia combosów i odbijania ciosów, jednocześnie prosząc graczy o wielokrotne umieranie, aby stać się silniejszymi.

Will Borger zrecenzował grę na IGN, opisując ją jako "świetną bijatykę zawiedzioną przez strukturę roguelite, która jej nie służy". Absolum rozpoczyna się od zniszczonej krainy Talamh, rozdartej przez magiczny kataklizm i rządzonej przez Króla Słońca Azrę. W tym świecie zniszczonego porządku gracze wcielają się w rolę buntowników władających zakazaną magią, aby rzucić wyzwanie rządom tyrana. Struktura gry obraca się wokół umierania, powracania silniejszym i kontynuowania rebelii pod przewodnictwem Uchawi, ostatniej z Korzennych Sióstr. Każda śmierć prowadzi do jej interwencji, dzięki czemu gracze mogą powrócić do walki kolejnego dnia.

Fabuła i otoczenie

Historia Absolum rozwija się poprzez mieszankę znanych tropów fantasy i przebłysków unikalnej wiedzy. Krasnoludy mieszkają głęboko pod ziemią, elfy utraciły swoją mityczną ojczyznę, a władza jest przejmowana przez tych, którzy potrafią walczyć na szczycie. Podczas gdy te elementy tworzą tradycyjne tło, wczesne tempo spowalnia tempo. Narracja rozpoczyna się od standardowych archetypów, a następnie wprowadza zwroty akcji, które wiążą powtarzalną strukturę z głównymi tematami wytrwałości i buntu.

Borger zauważa, że historia "ostatecznie trafia w kilka fajnych miejsc, ale dotarcie tam zajmuje trochę czasu". Wiele intryg pojawia się po wielokrotnym przejściu gry, zachęcając do jej pełnego ukończenia w celu odkrycia głębszego świata gry i powiązań między postaciami. Ten model narracji odzwierciedla zapętloną frustrację roguelike'ów - każda nieudana próba przynosi postęp, zarówno w umiejętnościach, jak i zrozumieniu historii.

Absolum - walka i projektowanie postaci

Absolum najbardziej błyszczy w walce. Gra oferuje cztery grywalne postacie - Karla, Galandrę, Cider i Brome'a - z których każda wyposażona jest w unikalne ataki i style gry. Karl, krasnolud z bronią, oferuje brutalną siłę; duży miecz Galandry ma zasięg i moc; Cider, mechaniczny złodziej, rozwija się dzięki zwinności; a Brome, żabopodobny zaklinacz, wykorzystuje magię dystansową. Każdy wojownik ma standardowe kombinacje, specjalne ruchy powiązane z miernikiem i odrębny ostateczny atak.

Głębia wynika z tego, jak gracze łączą te ataki w płynne kombinacje, odbijając wrogów przez areny i wykonując filmowe finały. Wpływ klasycznych gier akcji jest wyraźny, z ukłonami w stronę Devil May Cry, Ninja Gaiden, a nawet Hi-Fi Rush. Na przykład "Gyro Drop" Cidera odzwierciedla kultowy "Izuna Drop" Ryu Hayabusy, podczas gdy szermierka Galandry wydaje się zaczerpnięta z arsenału Dantego.

Mechanika defensywna dodaje kolejne niuanse. Gracze mogą wykonywać uniki, aby uniknąć ataków, ale dobrze wycelowane uniki i kontrataki mogą odbijać lub zderzać się z ciosami wroga, otwierając ich na karę. Takie połączenie ataku i obrony premiuje precyzję i wyczucie czasu, a nie mashowanie przycisków, dzięki czemu zwycięstwa są satysfakcjonujące i oparte na umiejętnościach. Borger nazywa walkę "niepodważalną", doceniając jej równowagę między błyskiem a treścią.

Systemy Roguelite i progresja

Pomimo satysfakcjonującej walki, struktura roguelite Absolum dzieli opinie. Gracze odblokowują nowe "rytuały", które wzmacniają ataki, uniki lub parowanie, a także odkrywają tymczasowe "inspiracje" podczas biegu. Te ulepszenia są często kluczowymi składnikami zestawu ruchów każdej postaci, ale ich tymczasowy charakter fragmentuje rozgrywkę. Przykładowo, kombinacja trzech ciosów mieczem Galandry i zaawansowana mobilność Cyda muszą być ponownie zdobywane podczas biegów, przez co wczesne sesje wydają się niekompletne.

Ta segmentacja podważa poczucie mistrzostwa, które jest kluczowe w beat'em upach. Zamiast uczyć się i doskonalić tylko poprzez powtarzanie, gracze muszą grindować, aby uzyskać odpowiednią kombinację ulepszeń. Jak zauważył Borger: "Są to kluczowe części tożsamości i zestawów tych postaci. Nie powinny być zamknięte za losowymi ulepszeniami". Gdy gracze zapamiętają stały układ mapy i lokalizacje kluczowych ulepszeń, biegi stają się przewidywalne, co osłabia emocje związane z odkrywaniem.

Stała progresja dodaje kolejną warstwę tarcia. Absolum nie zostało zaprojektowane do ukończenia za jednym razem. Zamiast tego gracze gromadzą walutę poprzez powtarzające się zgony, aby odblokować stałe wzmocnienia i otworzyć nowe trasy. Chociaż struktura ta odzwierciedla inne roguelike'i, takie jak Hades, Absolum zapewnia mniejszą różnorodność narracyjną lub mechaniczną między próbami. Na początku ograniczona liczba punktów zdrowia i niewielki margines błędu sprawiają, że przetrwanie zależy od przyrostowych ulepszeń statystyk, a nie od czystych umiejętności.

Ta decyzja projektowa rozmywa tożsamość gry. Beat 'em upy tradycyjnie nagradzają refleks i konsekwencję, podczas gdy roguelity kładą nacisk na stopniowy wzrost mocy poprzez porażki. Łącząc te dwa elementy, Absolum czasami wymusza powtarzalność, która wydaje się raczej mechaniczna niż znacząca. Statyczny układ mapy potęguje ten problem, zapewniając, że te same wrogie potyczki, skrzynie i areny pojawiają się w każdej rundzie.

Oprawa wizualna, muzyka i prezentacja

Pod względem wizualnym Absolum robi piorunujące wrażenie. Otoczenie łączy w sobie surowość zrujnowanych miast z mistycyzmem zaczarowanych krajobrazów. Animacje postaci są szczegółowe, a każdy atak ma swoją wagę i charakter. Gra oddaje hołd side-scrollom 2D, jednocześnie wykorzystując nowoczesne oświetlenie i efekty cząsteczkowe, które sprawiają, że każde starcie jest dynamiczne.

Ścieżka dźwiękowa wzmacnia jej energiczny ton. Skomponowana w rytm walki, muzyka przechodzi od perkusyjnych motywów bitewnych do melancholijnych utworów pomiędzy kolejnymi biegami. Borger pochwalił prezentację, zauważając, że "wspaniała grafika, doskonała ścieżka dźwiękowa i inteligentna walka rozłożona na kilka różnych postaci robią wiele, aby ją udźwignąć".

Rozgrywka kooperacyjna dodaje kolejną warstwę atrakcyjności, pozwalając graczom koordynować ataki i dzielić się zasobami. Jednak doświadczenie kooperacji nie równoważy podstawowej powtarzalności. Jak opisał Borger, jego kooperacyjny partner "wycofał się, zanim w ogóle kliknął", podkreślając, jak wczesny grind w grze może zniechęcić mniej cierpliwych graczy.

Zakończenie i werdykt

Po około ośmiu godzinach progresja i mistrzostwo zaczynają się wyrównywać. Ulepszenia kumulują się, wrogowie padają szybciej, a rytm walki staje się bardziej naturalny. W tym momencie Absolum ujawnia swój potencjał, łącząc responsywną akcję z w pełni rozwiniętą listą umiejętności. Osiągnięcie tego punktu wymaga jednak wytrwałości poprzez powolne początkowe tempo i powtarzające się pętle.

Końcowa ocena Borgera oddaje równowagę mocnych stron i frustracji w Absolum:

"Absolum to doskonały beat'em up zawiedziony przez strukturę roguelite, która mu nie służy. Nienawidzę być ograniczony liczbami zamiast umiejętnościami w grach akcji, a we wczesnych godzinach czuje się, jakbyś był ich niewolnikiem". - Will Borger, IGN

Pomimo powtarzalnych elementów, Absolum demonstruje silny kierunek artystyczny i ambicje mechaniczne. Walka jest płynna, styl pewny, a prezentacja dopracowana. Ramy roguelite narzucają jednak ograniczenia, które spowalniają tempo i osłabiają poczucie sprawczości gracza. Napięcie między mistrzostwem a losowością definiuje całe doświadczenie, czyniąc Absolum atrakcyjnym, ale nierównym wpisem w nowoczesny projekt akcji.

Łącząc rytmiczną satysfakcję tradycyjnego beat'em up'a z mechaniką progresji roguelike'ów, Absolum mierzy wysoko. Rezultatem jest oszałamiająca wizualnie i bogata mechanicznie gra, która czasami potyka się o własne ambicje. Podczas gdy jej struktura wymaga cierpliwości, walka ją wynagradza, zapewniając, że gracze gotowi znieść jej powtarzalność, ostateczny triumf czuje się zasłużony.

Absolum, którego ukończenie zajmuje około 20 godzin, jest zarówno techniczną wizytówką, jak i studium przypadku fuzji gatunków - świadectwem tego, jak odważne eksperymenty mogą przynieść zarówno błyskotliwość, jak i frustrację w równym stopniu.