Octopath Traveler 0 odzyskuje swoją podróż w późnej fazie gry

Octopath Traveler 0 to raczej rekonstrukcja niż czysty sequel, przekształcony z mobilnego prequela w pełnometrażową konsolową grę RPG. Rezultatem jest gra zdefiniowana przez cierpliwość. Pierwszy tuzin godzin tworzy systemy, tematy i wątki narracyjne, które rzadko imponują w izolacji. Jednak ostatni odcinek zmienia niemal wszystko, co było przed nim. To, co początkowo wydaje się rutynowe lub nierówne, zyskuje na wadze, gdy wątki fabularne zbiegają się, mechanika się pogłębia, a gra zobowiązuje się do konsekwencji. Skala wymaga czasu, ale opłacalność zależy od tego, jak dokładnie te godziny mogą się kumulować.

Ocena ta jest ściśle zgodna z recenzją Michaela Highama na IGN, która służy jako główny punkt odniesienia do zrozumienia, w jaki sposób Octopath Traveler 0 ewoluuje w czasie działania. Higham spędził z grą ponad 100 godzin, zauważając, że podczas gdy większość tego doświadczenia jest po prostu solidna, końcowe rozdziały podnoszą całą podróż. Jego analiza przedstawia grę nie jako stały punkt kulminacyjny, ale jako taką, która zdobywa swoją reputację dzięki opóźnionemu wpływowi, a nie natychmiastowemu spektaklowi.

U podstaw Octopath Traveler 0 jest przerobioną wersją Octopath Traveler: Champions of the Continent. Najbardziej znaczącą zmianą jest całkowite usunięcie mechaniki gacha i mikrotransakcji. Członkowie drużyny nie są już pozyskiwani przez przypadek lub monetyzację, ale poprzez zadania poboczne i postęp fabularny. Ta jedna decyzja przekształca doświadczenie w coś rozpoznawalnie tradycyjnego. Pozostaje klasyczna struktura RPG z nowoczesną prezentacją, wzmocniona dodatkami zarówno do fabuły, jak i rozgrywki, które uzasadniają jej wydanie poza platformami mobilnymi.

Wczesna narracja z trudem nabiera rozpędu. Dialogom często brakuje niuansów, a kilku antagonistów opiera się raczej na przesadnym okrucieństwie niż wielowarstwowej motywacji. Starcia z bossami zapewniają mechaniczną satysfakcję, ale stojący za nimi złoczyńcy rzadko pozostają postaciami. Te niedociągnięcia są najbardziej widoczne w pierwszej połowie gry, gdzie wątki są wprowadzane bez ogródek, a fabuła rozwiązuje się bez większej refleksji. Mimo to gra unika stagnacji, regularnie zmieniając punkt ciężkości, dzięki czemu żaden pojedynczy wątek nie jest przesadnie mile widziany.

Główna misja rozpoczyna się od zniszczenia rodzinnego miasta głównego bohatera, Wishvale. Od tego momentu historia rozgałęzia się na trzy równoległe ścieżki skoncentrowane na władzy, sławie i bogactwie. Każda ścieżka jest ukierunkowana na innego antagonistę i razem tworzą fałszywe zakończenie po około 40 godzinach. Pozorne zakończenie jest celowym wprowadzeniem w błąd. Po napisach końcowych narracja zmienia swój zakres, wprowadzając trzy nowe łuki, które powracają do tych samych tematów pod większą presją. Konflikt polityczny, korupcja religijna i zdrada narodowa zajmują centralne miejsce, gdy szersza struktura Orsterry staje się widoczna.

"Mogę niemal zagwarantować, że niewiele gier rozkwita tak, jak Octopath Traveler 0." - Michael Higham

W przeciwieństwie do poprzednich odsłon, fabuła koncentruje się na jednym niestandardowym bohaterze, a nie na ośmiu równoległych wątkach. Wybór ten zacieśnia narrację, pozwalając wątkom przeplatać się, zamiast biegać obok siebie. Znajome ramy "wybrańca" opierają się na koncepcji ośmiu boskich pierścieni, z których każdy wiąże się z boską mocą i ludzką porażką. Chociaż takie podejście odsuwa na bok poszczególnych członków drużyny, wzmacnia ogólny łuk. Wielu z ponad 30 rekrutowalnych postaci brakuje głębi, ale ich obecność służy większemu celowi, który staje się jasny znacznie później.

To opóźnione znaczenie definiuje znaczną część projektu Octopath Traveler 0. Rekrutowanie postaci, wypełnianie zawartości pobocznej i angażowanie się w opcjonalne systemy często wydaje się początkowo nieistotne. Z czasem elementy te bezpośrednio wpływają na punkt kulminacyjny w sposób, który nie jest ani oczywisty, ani wyjaśniony z wyprzedzeniem. Gra polega bardziej na pamięci niż na ekspozycji, ufając, że gracze przypomną sobie decyzje i inwestycje dokonane dziesiątki godzin wcześniej. Kiedy te wątki ponownie się łączą, efekt jest zaskakujący właśnie dlatego, że nie został przedstawiony w telegraficznym skrócie.

Końcowa linia zadań oznacza gwałtowną eskalację. Układy lochów stają się bardziej złożone, zachowanie wrogów staje się karzące, a łuki postaci rozwiązują się z jasnością, której brakowało we wcześniejszych rozdziałach. Główny antagonista wyłania się jako w pełni zrealizowana postać, której motywacje są przekazywane za pomocą mechaniki, muzyki i implikacji, a nie długich dialogów. Objawienia trafiają z mocą, ponieważ są osadzone w systemach, które gracz już rozumie. Do czasu prawdziwego zakończenia, gra wydaje się być odmieniona od tego, czym była na początku.

Walka pozostaje jedną z najmocniejszych stron serii. Systemy Boost i Break powracają, opierając się na słabościach żywiołów i manipulowaniu kolejnością tur. Podczas gdy odkrywanie słabych punktów wroga może wydawać się powtarzalne, mistrzostwo zapewnia stały rytm planowania i wykonywania. Punkty wzmocnienia gromadzą się niezależnie dla każdej postaci, pozwalając na częste wykonywanie efektownych zwrotów akcji. Bossowie wymagają precyzji, często karząc za błędy wyczyszczeniem drużyny lub osłabiającymi efektami statusu. Sukces wymaga raczej przewidywania niż szlifowania.

"Ta seria nieustannie ustawia wysoko poprzeczkę dla turowych systemów walki." - Michael Higham

Struktura drużyny również uległa zmianie. Osiem postaci jest aktywnych jednocześnie, podzielonych między przedni i tylny rząd. Tworzy to szersze pole taktyczne, ale zmniejsza indywidualną głębię progresji. Większość postaci awansuje w ramach jednej profesji, co ogranicza specjalizację. Opanowanie umiejętności częściowo to rekompensuje, umożliwiając przenoszenie zdolności między postaciami, ale kompromis pozostaje. System faworyzuje zdolność adaptacji i tempo nad personalizację, popychając walkę w kierunku ciągłego zaangażowania, a nie starannego tworzenia.

Poza walką, Octopath Traveler 0 wprowadza system budowania miasta powiązany z odbudową Wishvale. Materiały zebrane podczas normalnej gry pozwalają graczom budować domy, sklepy i obiekty w układzie opartym na siatce. System jest prosty, ale jego efekty są praktyczne. Sklepy oferują zniżki, materiały generują się pasywnie, a nieaktywni członkowie drużyny zdobywają doświadczenie. W miarę postępów fabularnych odbudowa Wishvale staje się mniej opcjonalna, zarówno pod względem mechanicznym, jak i tematycznym. Rozwój miasta odzwierciedla narrację skupiającą się na odbudowie i zbiorowym wysiłku.

Muzyka odgrywa kluczową rolę w grze. Muzyka kompozytora Yasunori Nishiki łączy w sobie orkiestrowy rock, motywy bitewne wspierane przez chór i powściągliwe motywy miejskie. Utwory bossów podkreślają rozmach i skalę, podczas gdy spokojniejsze kawałki podkreślają stratę i refleksję. Muzyczne nawiązania wzmacniają fabułę bez powtórzeń, pozwalając tematom ewoluować wraz z narracją. Kilka starć w późnej fazie gry opiera się na muzyce w takim samym stopniu, jak na mechanice, aby przekazać ich emocjonalną wagę.

"Yasunori Nishiki zasługuje na to, by być wymienianym obok GOATs." - Michael Higham

Octopath Traveler 0 nie jest konsekwentnie świetny. Wczesne godziny gry słabną, lista postaci się rozciąga, a polityka od czasu do czasu popada w uproszczenia. Jednak ambicja gry polega na tym, jak te wady są absorbowane przez jej zakończenie. Ostatni akt nie usprawiedliwia szorstkich krawędzi, ale nadaje im kontekst. Pozostaje gra RPG, która rozumie wartość akumulacji. Jego najmocniejsze momenty zależą całkowicie od tego, co było wcześniej, a bez tego fundamentu nie wylądowałyby. Jest to gra, która nalega na wytrwałość, a dla tych, którzy się zaangażują, zapewnia rzadkie poczucie ukończenia.