Nowa, tajna postać z Hades 2 wyśmiewa wymianę nektaru na pamiątki

Supergiant Games po cichu przemyciło znajomą twarz do Hades 2. Gracze, którzy ukończą główny wątek fabularny i zagłębią się w fabułę, mogą teraz spotkać Zagreusa, głównego bohatera pierwszego Hadesa, w serii spotkań, które nie tylko rozszerzają historię, ale także wyśmiewają jedną z najbardziej rozpoznawalnych mechanik serii — podarowywanie Nektaru i Ambrozji w ramach Pamiątek.

Dodatek pojawia się w wersji 1.0 gry, gdzie Melinoe, nowa główna bohaterka, zyskuje dostęp do świeżej zawartości endgame'u. Akceptując Infernal Contract, może zmierzyć się z Zagreusem w Elysium, co doprowadzi do długo oczekiwanego starcia rodzeństwa. To nie jest jednak jednorazowa walka. Gracze mogą podejmować się walki wielokrotnie, odblokowując nowe dialogi, które rzucają światło na wydarzenia między wydarzeniami z obu gier.

Oto recenzja gry Hades 2 z jednego z najważniejszych mediów.

Zwycięstwo nad Zagreusem zapewnia Melinoe Pamiątkę bezpośrednio od niego, nagrodę, która pełni również funkcję metażartu. Jak sam mówi, „zawsze chciał” ją podarować. Ta kwestia celowo nawiązuje do tego, jak gracze często zdobywają Pamiątki, wielokrotnie rozdając Nektar w obu grach.

Humor sięga dalej, gdy Melinoe sugeruje, że powinni „dzielić się Ambrozją”, zamiast bez końca ścierać się w walce. Zagreus odpowiada, że nie ma powodu, skoro ma już jego Pamiątkę. Jego uwaga jest wyraźnym potwierdzeniem, jak gracze podchodzą do systemu relacji, sprowadzając go do wymiany napojów bogów za namacalne bonusy.

„Jeśli chodzi o Ambrozję, to już masz ode mnie pamiątkę, więc nie ma potrzeby!” — Zagreus

Ta pełna humoru wymiana zdań podkreśla, jak bardzo Hades 2 świadomie podchodzi do swoich systemów. Twórcy zdają sobie sprawę, że wielu graczy postrzega Nektar i Ambrozję jako proste waluty, pomimo szerszego kontekstu narracyjnego wokół nich. Pozwalając Zagreusowi wyrazić tę perspektywę, gra łączy zachowania graczy z dialogami w grze w sposób, w jaki niewiele gier RPG próbuje to zrobić.

Poza żartami, spotkania Melinoe i Zagreusa mają głębszy cel. Pogłębiają dynamikę rodziny, dostarczają nowego wglądu w wydarzenia po pierwszej grze i dają zaangażowanym graczom szansę na zaangażowanie się w bardziej złożoną historię. Podkreślają również, jak oboje bohaterowie – choć uwięzieni w kręgu rozgrywki roguelike – są nakreśleni jako świadomi własnych, niekończących się zmagań.

Obecność Zagreusa świadczy o zaangażowaniu studia Supergiant w powiązanie sequela z poprzedniczką, przy jednoczesnym zachowaniu ostrego tonu. Fani oczekujący prostej kontynuacji znajdą zamiast tego sprytne połączenie zwrotów akcji i ironicznych komentarzy. Dzięki temu, że po zakończeniu gry pojawiają się takie wymiany zdań, Hades 2 nadal łączy satysfakcjonujące pętle rozgrywki z narracją opartą na postaciach, która bezpośrednio odnosi się do interakcji graczy z mechaniką gry.

Dla wieloletnich fanów powrót Zagreusa to nie tylko nawiązanie do przeszłości. To zabawne rozszerzenie świata, które przypomina graczom, dlaczego pierwsza część Hadesa stała się tak wyjątkowa w gatunku roguelike i dlaczego kontynuacja nadal przekracza granice zarówno pod względem narracji, jak i metaświadomości.