Blue Prince nie chce, żebyś go skończył

Blue Prince stara się nie kończyć. Można by pomyśleć, że dotarliśmy do finału, gdy rozwiązujemy szyfr, odblokowujemy pokój 46 lub znajdujemy list zaadresowany do Simona, który urywa się w połowie zdania. Ale za każdym razem, gdy dochodzisz do konkluzji, gra delikatnie popycha cię w kierunku kolejnego nierozwiązanego wątku. Nieotwarte drzwi. Zagadka pozostawiona w zawieszeniu. Spirala gwiazd, która wciąż rośnie na niebie.

Na początku wydaje się, że jest to zwykła gra logiczna, tylko większa i bardziej wielowarstwowa. Jednak po spędzeniu stu godzin na przemierzaniu każdego centymetra Mount Holly Manor, iluzja ta znika. To, co pozostaje, to nie wielkie rozwiązanie ani końcowa scena przerywnikowa - to cicha świadomość. Ta gra nigdy nie miała być w pełni rozwiązana.

Są momenty, które uderzają z jasnością. Wpis w dzienniku ujawnia, że Herbert Sinclair, architekt dworu i wieloletni twórca łamigłówek, spędził dziesięciolecia próbując złamać ten sam kod, którego jego brat Simon nie mógł rozwiązać. Jemu również nigdy się to nie udało. Nie dlatego, że się poddał, ale dlatego, że niektóre rzeczy nie są przeznaczone do ukończenia.

Czuje się to podczas czytania jego notatek. Czuje się to ponownie, gdy obecność Mary - zaginionej matki Simona - zaczyna wypływać na powierzchnię poprzez okruchy chleba pozostawione w sekretnych pokojach. Każda wskazówka jest intymna, przemyślana i często nie prowadzi do niczego konkretnego. Tylko nowe fragmenty. Nowe spirale.

To nie przypadek. Blue Prince celowo tworzy tajemnicę i z zasady wstrzymuje się z zamknięciem. To nie jest gra o odpowiedziach, to gra o tym, co to znaczy ich nie mieć. Ta frustracja, chęć poznania, niemożność osiągnięcia zamknięcia - jest emocjonalnym sercem tego doświadczenia.

To właśnie odróżnia Blue Prince od innych gier z zagadkami i łamigłówkami. Nawet najbardziej tajemnicze tytuły niezależne zazwyczaj łączą swoje wątki przy odpowiednim wysiłku. Tutaj wątki są wplecione w więcej wątków. Istnieją zagadki, które mogą nigdy nie zostać rozwiązane i o to właśnie chodzi.

To odważna decyzja. Gry takie jak ta zwykle żyją lub umierają dzięki swojej zdolności do łączenia fabuły i mechaniki na końcu. Zamiast tego Blue Prince odzwierciedla coś bliższego prawdziwemu żalowi. Możesz dowiedzieć się tak wiele o danej osobie - Mary, Sinclair, Aurevei - ale zawsze pozostaną ich części zamknięte, albo utracone w czasie, albo zapieczętowane za czymś, czego nikt nie może otworzyć.

Powinieneś poczuć spiralę. Powinieneś osiągnąć limit i nadal czuć, że czegoś ci brakuje.

Nawet społeczność osiągnęła ten punkt. Gracze dwukrotnie zdobyli kredyty, zobaczyli "zakończenia", rozwiązali główne zagadki, a gra nadal się resetuje. Pojawiają się nowe notatki. Pojawiają się nowe sekrety. Nikt nie zgadza się co do tego, jaka jest ostateczna odpowiedź i czy w ogóle istnieje.

Chris Person, w swojej refleksji na temat Blue Prince, nazwał to uczucie "metatekstem o zagadkach i wskazówkach". Zasugerował, że brak zakończenia nie jest wadą - to przesłanie. Niektóre tajemnice po prostu dręczą. Niektóre zagadki są pisane nie po to, by je rozwiązać, ale po to, byś wpatrywał się w nie bez końca.

Jeśli brzmi to ciężko, to tak właśnie jest. Blue Prince nie jest czystym doświadczeniem. Miesza w twoich instynktach. Daje ci narzędzia, a następnie pozostawia cię bez zakończenia. W ten sposób opowiada historię, której większość gier logicznych nigdy by nie spróbowała.

To właśnie sprawia, że jest to coś więcej niż tylko sprytny projekt. To czyni ją osobistą. Nie rozwiązujesz tylko dla fabuły lub postępów. Szukasz ludzi, którzy już odeszli. Składasz w całość echa rodziny rozbitej przez czas, śmierć i niewypowiedziane rzeczy.

To jak próba przypomnienia sobie kogoś, kogo się straciło. Im więcej patrzysz wstecz, tym bardziej zdajesz sobie sprawę, jak wiele przegapiłeś. Ilu pytań nigdy nie pomyślałeś, by zadać? Ile odpowiedzi jest teraz poza zasięgiem?

Do czasu, gdy gra pozostawia cię wpatrującego się w gwiazdy - jedną dodaną do spirali za każdym razem, gdy spojrzysz w górę - rozumiesz, że historia się nie skończyła. Po prostu jest kontynuowana bez ciebie.

Blue Prince może być pierwszą grą logiczną zaprojektowaną tak, by nigdy jej nie ukończyć. Nie dlatego, że jest zepsuta, ale dlatego, że opowiada o tym, co się dzieje, gdy ludzie zostawiają za sobą kawałki siebie. A kiedy podążasz za ich wskazówkami, nie znajdujesz odpowiedzi. Znajdujesz nieobecność. Znajdziesz tęsknotę.

Znajdujesz wiadomość rozpoczętą na maszynie do pisania, która nigdy nie zostanie ukończona.

I idziesz dalej.